Improvement of cardiovascular autonomic function after 2 years of good glycaemic control in diabetes type 1

WSTĘP. Cukrzycowa neuropatia wegetatywna układu sercowo-naczyniowego wiąże się ze zwiększonym ryzykiem nagłego zgonu. Celem niniejszego badania była analiza prospektywna czynności autonomicznego układu nerwowego (ANS) w trakcie 2-letniej obserwacji, w zależności od stopnia wyrównania metabolicznego cukrzycy. MATERIAŁ I METODY. U 98 chorych na cukrzycę typu 1 wykonano wyjściowo, po 12 i 24 miesiącach badania czynności ANS za pomocą komputerowego urządzenia ProSciCard. Analizowano parametry następujących testów sercowo-naczyniowych: zmienność rytmu serca podczas 5-minutowego spoczynku (analiza czasowa i częstotliwościowa), głębokich oddechów, pionizacji, próby Valsalvy oraz zmienność ciśnienia tętniczego podczas pionizacji i izometrycznego skurczu mięśni przedramienia. Badanych podzielono na 3 grupy: dobrze, średnio i źle wyrównanych metabolicznie, w zależności od średniego stężenia HbA1c, mierzonego co 6 miesięcy przez 2 lata. WYNIKI. Wyjściowo nie stwierdzono istotnych różnic między grupami w zakresie parametrów ANS. Po 12 miesiącach obserwacji odnotowano znamienne różnice między grupami w zakresie następujących parametrów: SDRRR, CVR, RMSSDR, HFR, SDRRDB, RMSSDDB, EINDEX, PioΔDSCTK1, a po 24 miesiącach różnice te dotyczyły: HRR, SDRRR, RMSSDR, PioΔDSCTK1. Zarówno po 12, jak i po 24 miesiącach najkorzystniejsze wartości parametrów ANS stwierdzono w grupie najlepiej wyrównanej, podczas gdy najmniej korzystne wartości występowały u osób najgorzej wyrównanych metabolicznie. WNIOSKI. Wyrównanie metaboliczne cukrzycy jest bardzo istotnym czynnikiem, od którego zależy przebieg naturalny neuropatii układu sercowo-naczyniowego. Długotrwałe, dobre wyrównanie choroby może prowadzić do poprawy czynności ANS, podczas gdy u pacjentów źle wyrównanych metabolicznie obserwuje się nieuchronną progresję neuropatii sercowo- naczyniowej.INTRODUCTION. The autonomic cardiovascular neuropathy in diabetes is associated with an increased risk of sudden death. The aim of the study was the prospective analysis of the difference in autonomic function tests during 2 year follow-up regard to the level of metabolic compensation. MATERIAL AND METHODS. Ninety eight patients with diabetes type 1 were examined at baseline, after 12 and 24 months for autonomic dysfunction, by using the computer device ProSciCard. Parameters of the following tests were analysed: heart rate variability at 5 min rest (time and frequency domain analysis), deep breathing, lying-to-standing heart rate changes, Valsalva manoeuvre, lying-to-standing blood pressure changes, sustained handgrip. Patients were divided into 3 groups: well, intermediate and poorly compensated. The divisions were made using the mean HbA1c, taken every 6 months during the study. RESULTS. The significant differences for the following parameters between groups were found: at the initial visit - no differences; after 12 months for SDRRR, CVR, RMSSDR, HFR, SDRRDB, RMSSDDB, EINDEX, PioΔDSCTK1; after 24 months for HRR, SDRRR, RMSSDR, PioΔDSCTK1. After 12 and 24 months the best values were found in well controlled subjects and the worst values were in poorly controlled ones. CONCLUSIONS: Metabolic compensation of diabetes is a very important factor determining the course of cardiovascular neuropathy. Good metabolic control of the disease can improve autonomic function tests, whereas poor control leads to an inevitable deterioration of the autonomic nervous system

Cardiovascular neuropathy in course of diabetes mellitus

Neuropatia sercowo-naczyniowa (CAN) jest istotnym, ale często przeoczonym przewlekłym powikłaniem cukrzycy. Objawy CAN wynikają z zaburzeń adaptacji układu krążenia do zmiennych warunków. Odnerwienie serca charakteryzuje się występowaniem stałej tachykardii, brakiem zmienności rytmu serca w odpowiedzi na stres, wysiłek lub w spoczynku. Współistnieje również ryzyko wystąpienia poważnych komorowych zaburzeń rytmu, czego konsekwencją może być nagły zgon. Brak adaptacji układu naczyniowego objawia się nadciśnieniem w pozycji leżącej i gwałtownymi spadkami ciśnienia tętniczego w pozycji stojącej lub po posiłku. Zaburzenia regulacji krążenia narządowego zwiększają ryzyko udaru mózgu lub zawału serca. Istnieje związek między CAN a rozwojem innych przewlekłych powikłań cukrzycy: retinopatii, nefropatii, stopy cukrzycowej, a także (prawdopodobnie) kardiomiopatii. Leczenie przyczynowe polega na optymalnym wyrównaniu cukrzycy bez ryzyka hipoglikemii, kontroli ciśnienia tętniczego i lipidów, zaprzestaniu palenia tytoniu, picia alkoholu, stosowaniu kwasu alfa-liponowego, benfotiaminy i inhibitorów ACE. Leczenie objawowe jest uzależnione od występujących objawów. Stosuje się: kontrolowany, stopniowany wysiłek fizyczny, spożywanie zwiększonej ilości soli i płynów, noszenie obcisłej odzieży ułatwiającej powrót żylny, stosowanie beta-blokerów bez wewnętrznej aktywności, mineralokortykoidów, α1-sympatykomimetyków, niekiedy klonidyny i oktreotydu. (Diabet. Prakt. 2008; 9: 54-62)Cardiovascular autonomic neuropathy (CAN) is serious but often overlooked chronic complication of diabetes. Clinical manifestation of CAN derives from loss of circulatory adaptation to alternating conditions. A fixed heart rate, not responding to stress, exercise, rest indicates cardiac denervation. There is an increased risk of serious ventricular arrhythmias leading to sudden death. Loss of adaptation in vascular system is observed as hypertension in supine position and rapid fall of blood pressure after standing or after meal. Disorders in organ (cerebral, coronary) circulations can lead to stroke or myocardial infarction. There is a link between CAN and others chronic complications of diabetes like retinopathy, nephropathy, diabetic foot syndrome and probably cardiomyopathy. The pathogenetic treatment consists of ideal glucose control with avoidance of hypoglycaemia, blood pressure and lipid control, cessation of smoking and alcohol intake and pharmacotherapy with alpha-lipoic acid, benfothiamine and ACE inhibitors. Symptomatic treatment depends on prevailing symptoms and includes: controlled exercise training, increased consumption of salt and fluids, tight lower-extremity stockings, beta-blockers without intrinsic activity, mineralocorticoids, α1-mimetics, sometimes clonidine and somatostatin analogues. (Diabet. Prakt. 2008; 9: 54-62

Algorithms of treatment in the diabetic neuropathy

Neuropatia cukrzycowa jest poważnym, przewlekłym powikłaniem cukrzycy odpowiadającym za występowanie silnych dolegliwości bólowych znacząco pogarszających jakość życia chorych. Jest również uznanym czynnikiem ryzyka rozwoju między innymi zespołu stopy cukrzycowej oraz nagłego zgonu. Patogeneza neuropatii cukrzycowej łączy w sobie zaburzenia metaboliczne, jak również mikronaczyniowe. Rozpoznawanie neuropatii cukrzycowej opiera się na badaniu podmiotowym, przedmiotowym, badaniu przewodzenia nerwowego oraz na testach autonomicznych. W różnicowaniu należy uwzględnić inne czynniki uszkadzające obwodowy układ nerwowy, jednak w typowych postaciach neuropatii cukrzycowej dalsza diagnostyka z reguły nie jest konieczna. Zapobieganie, jak również leczenie przyczynowe neuropatii cukrzycowej polega na optymalizacji kontroli glikemii, w tym zwłaszcza na unikaniu hipoglikemii, wyrównaniu ciśnienia tętniczego oraz zaburzeń lipidowych. W leczeniu przyczynowym stosuje się również kwas alfa-liponowy, benfotiaminę oraz inhibitory konwertazy angiotensyny. Leczenie objawowe stosuje się, gdy symptomy kliniczne znacznie pogarszają jakość życia chorego. Leczenie bólu neuropatycznego obejmuje podawanie: leków przeciwdepresyjnych, przeciwdrgawkowych, analgetyków opioidopodobnych, a nawet opioidów i preparatów miejscowych oraz stosowanie fizykoterapii. Leczenie dolegliwości związanych z neuropatią autonomiczną wiąże się z kontrolą tachykardii, hipotonii ortostatycznej, gastroparezy, biegunek z towarzyszącymi zaparciami, pęcherza neurogennego, impotencji, zaburzeń potliwości.Diabetic neuropathy is a serious chronic complication of diabetes. It is responsible for the occurrence of severe neuropathic pain that significantly worsens the patient’s quality of life. It is also a proven risk factor for development of diabetic foot syndrome or sudden death. Pathogenesis of diabetic neuropathy combines two factors: metabolic and microvascular. Diagnosis of diabetic neuropathy is based on clinical symptoms and signs, nerve conduction studies and autonomic function tests. Other possible mechanisms of impairment of the peripheral nervous system should be considered, but in typical cases further diagnosis is not necessary. Prevention and pathogenetic treatment consists of optimalisation of glucose control with special avoidance of hypoglycemia in conjunction with treatment of hypertension and hyperlipidemia. Treatment aimed at pathogenetic factors consists of alpha lipoic acid, benfothiamine and ACE inhibitors. Symptomatic treatment is useful when clinical symptoms significantly decrease the patient’s quality of life. Treatment of neuropathic pain includes antidepressants, anticonvulsants, opioid-like and opioid analgetics, topical creams and physiotherapy. The goal of autonomic disorder management is to control tachycardia, orthostatic hypotension, gastroparesis, diarrhoea and constipation, urine retention, erectile impotence and sweating disorders

Choroba Cushinga: brak normalizacji stężeń fibrynogenu i D-dimerów u pacjentów z wczesną remisją hiperkortyzolemii — badanie prospektywne

  Introduction: Effective transsphenoidal surgery (TSS) for Cushing`s disease (CD) normalizes cortisol levels and reduces complications of hypercortisolism. However, there is evidence of increased cardiovascular morbidity even after successful surgery. Objective. A prospective, controlled study on the dynamics of fibrinogen and D-dimer levels with a six-month follow-up after an effective TSS for CD. Material and methods: Forty patients with CD and forty healthy age- and sex-matched subjects were included. We assessed ACTH, urinary and serum cortisol, and fibrinogen and D-dimer levels before TSS and during follow-up. Results: Baseline BMI (P < 0.001), fibrinogen (P = 0.002), and D-dimer (P = 0.001) levels in CD patients were significantly higher than those in healthy controls. High fibrinogen levels in the CD group were independent of BMI, and were positively associated with hsCRP (rS = 0.61, P < 0.001) and arterial hypertension (P = 0.029). After the six-month follow-up we confirmed a sustained difference between the remission group and controls in fibrinogen and D-dimer levels (P = 0.001 and P = 0.017, respectively). Conclusions: Despite early biochemical remission of CD the levels of fibrinogen and D-dimer failed to decrease. This probably contributes to the high risk of thrombotic events and indicates the need for a close follow-up for signs of thromboembolic and cardiovascular complications in patients with early CD remission. (Endokrynol Pol 2016; 67 (3): 283–291)    Wstęp: Skuteczne leczenie chirurgiczne choroby Cushinga prowadzi do normalizacji stężenia kortyzolu i redukcji powikłań hiperkortyzolemii. Istotnym spostrzeżeniem jest jednak fakt utrzymywania się zwiększonego ryzyka związanego z powikłaniami sercowo-naczyniowymi, nawet po skutecznym leczeniu operacyjnym. Celem pracy była prospektywna ocena zmian stężenia fibrynogenu i D-dimerów w okresie 6 miesięcy po przeprowadzonym leczeniu chirurgicznym choroby Cushinga. Materiał i metody: Do badania włączono 40 pacjentów dobranych pod względem płci i wieku z rozpoznaną chorobą Cushinga i 40 osób zdrowych. U badanych wykonano oznaczenia stężeń: ACTH, kortyzolu w moczu i surowicy, fibrynogenu i D-dimerów przed leczeniem chirurgicznym i w okresie obserwacji. Wyniki: Wartości BMI (P < 0,001), fibrynogenu (P = 0,002) i D-dimerów (P = 0,001) były istotnie wyższe w grupie pacjentów z choroba Cushinga w porównaniu ze zdrowymi osobami. Wysokie stężenie fibrynogenu wśród pacjentów z chorobą Cushinga było niezależne od wartości BMI, ale wykazywało dodatnią zależność od wartości hsCRP (rS = 0,61, P < 0,001) i występowania nadciśnienia tętniczego (P = 0,029). Potwierdzono utrzymywanie się istotnej różnicy stężeń fibrynogenu i D-dimerów (P = 0,001 i P = 0,017, odpowiednio) po 6 miesiącach od operacji pomiędzy chorymi, u których uzyskano remisję hiperkortyzolemii i osobami zdrowymi. Wnioski: Mimo wczesnej remisji hiperkortyzolemii w chorobie Cushinga, stężenia fibrynogenu i D-dimerów nie ulegają obniżeniu. Prawdopodobnie jest to przyczyną wysokiego ryzyka incydentów zakrzepowo-zatorowych u tych chorych, a także wskazanie do ścisłej obserwacji pooperacyjnej chorych w okresie remisji. (Endokrynol Pol 2016; 67 (3): 283–291)

Cardiovascular neuropathy in course of diabetes mellitus

Neuropatia sercowo-naczyniowa (CAN) jest istotnym, ale często przeoczonym przewlekłym powikłaniem cukrzycy. Objawy CAN wynikają z zaburzeń adaptacji układu krążenia do zmiennych warunków. Odnerwienie serca charakteryzuje się występowaniem stałej tachykardii, brakiem zmienności rytmu serca w odpowiedzi na stres, wysiłek lub w spoczynku. Współistnieje również ryzyko wystąpienia poważnych komorowych zaburzeń rytmu, czego konsekwencją może być nagły zgon. Brak adaptacji układu naczyniowego objawia się nadciśnieniem w pozycji leżącej i gwałtownymi spadkami ciśnienia tętniczego w pozycji stojącej lub po posiłku. Zaburzenia regulacji krążenia narządowego zwiększają ryzyko udaru mózgu lub zawału serca. Istnieje związek między CAN a rozwojem innych przewlekłych powikłań cukrzycy: retinopatii, nefropatii, stopy cukrzycowej, a także (prawdopodobnie) kardiomiopatii. Leczenie przyczynowe polega na optymalnym wyrównaniu cukrzycy bez ryzyka hipoglikemii, kontroli ciśnienia tętniczego i lipidów, zaprzestaniu palenia tytoniu, picia alkoholu, stosowaniu kwasu alfa-liponowego, benfotiaminy i inhibitorów ACE. Leczenie objawowe jest uzależnione od występujących objawów. Stosuje się: kontrolowany, stopniowany wysiłek fizyczny, spożywanie zwiększonej ilości soli i płynów, noszenie obcisłej odzieży ułatwiającej powrót żylny, stosowanie beta-blokerów bez wewnętrznej aktywności, mineralokortykoidów, a1-sympatykomimetyków, niekiedy klonidyny i oktreotydu.Cardiovascular autonomic neuropathy (CAN) is serious but often overlooked chronic complication of diabetes. Clinical manifestation of CAN derives from loss of circulatory adaptation to alternating conditions. A fixed heart rate, not responding to stress, exercise, rest indicates cardiac denervation. There is an increased risk of serious ventricular arrhythmias leading to sudden death. Loss of adaptation in vascular system is observed as hypertension in supine position and rapid fall of blood pressure after standing or after meal. Disorders in organ (cerebral, coronary) circulations can lead to stroke or myocardial infarction. There is a link between CAN and others chronic complications of diabetes like retinopathy, nephropathy, diabetic foot syndrome and probably cardiomyopathy. The pathogenetic treatment consists of ideal glucose control with avoidance of hypoglycaemia, blood pressure and lipid control, cessation of smoking and alcohol intake and pharmacotherapy with alpha-lipoic acid, benfothiamine and ACE inhibitors. Symptomatic treatment depends on prevailing symptoms and includes: controlled exercise training, increased consumption of salt and fluids, tight lower-extremity stockings, beta-blockers without intrinsic activity, mineralocorticoids, a1-mimetics, sometimes clonidine and somatostatin analogues

Wyniki leczenia neurochirurgicznego gruczolaków kortykotropowych przysadki w zespole Nelsona — pułapki terapeutyczne

  Introduction: Nelson’s syndrome (NS) is a rare clinical syndrome caused by an enlarging, aggressive corticotroph pituitary adenoma that can occur following bilateral adrenalectomy performed in the treatment of refractory Cushing’s disease (CD). Such tumours respond poorly to currently available therapeutic options, which include surgery, radiotherapy, pharmacotherapy, and chemotherapy. They are a challenging problem in neurosurgical practice. The aim of this work was to evaluate the early and long-term results of microsurgery in a single surgeon’s series of patients with NS. Material and methods: During the period from January 2000 to December 2005, 10 patients with NS underwent surgery. The authors analysed surgical outcomes in the NS group of seven women and three men with the mean age of 47.99 years (range 39–66, SD ± 8.47 years). NS was diagnosed based on clinical signs and symptoms, especially hyperpigmentation of the skin, elevated serum ACTH levels, and pituitary tumour growth. Parasellar extension of the adenomas was assessed in both groups according to Knosp’s and Hardy-Wilson classifications. Pituitary function and radiographs were evaluated in the early postoperative period, 30 days after the operation, and during follow-up. Histological examination was based on the WHO (2004) criteria. Results: According to the criteria for Nelson’s syndrome remission, five patients (50%) were cured. No perioperative mortality was reported. Three patients developed pituitary insufficiency and two patients developed diabetes insipidus. There was one case of postoperative cerebrospinal fluid leakage. One patient was diagnosed with pituitary carcinoma. Conclusions: Transsphenoidal microsurgical removal of pituitary adenomas is a safe and effective treatment of Nelson’ syndrome. (Endokrynol Pol 2015; 66 (6): 504–513)    Wstęp: Zespół Nelsona (NS) to rzadko występująca jednostka chorobowa spowodowana agresywnym, inwazyjnym rozrostem gruczolaka kortykotropowego przysadki u pacjentów podanych obustronnej ratunkowej adrenalektomii w następstwie przetrwałej choroby Cushinga. Skuteczność dostępnym metod terapeutycznych: leczenia chirurgicznego, radioterapii, leczenia farmakologicznego i chemioterapii jest w tych przypadkach ograniczona. Leczenie chorych z NS pozostaje wyzwaniem w praktyce neurochirurgicznej. Celem pracy była ocena wczesnych i odległych wyników leczenia mikrochirurgicznego gruczolaków kortykotropowych przebiegających z objawami NS. Materiał i metody: Analizie poddano wyniki 10 chorych (7 kobiet i 3 mężczyzn, średnia wieku 47,99 lat (w zakresie 39–66, SD ± 8.47 lat) operowanych w okresie od stycznia 2000 do grudnia 2005 roku przez jednego chirurga. Zespół Nelsona rozpoznano na podstawie objawów klinicznych (hiperpigmentacji skóry i błon śluzowych), wyników badań biochemicznych (wysokie wartości ACTH w surowicy) oraz wzrostu gruczolaka przysadki. Okołosiodłowy rozrost guza przysadki oceniano na podstawie skali Knospa i Hardyego-Wilsona. Czynność hormonalną przysadki analizowano we wczesnym okresie pooperacyjnym, 30 dni po operacji oraz w okresie obserwacji odległej. Ocenę histopatologiczną przeprowadzono według wytycznych klasyfikacji WHO (2004). Wyniki: Remisję zespołu Nelsona uzyskano u 5 chorych. W analizowanej grupie nie było powikłań śmiertelnych w okresie okołooperacyjnym. Po operacji w 3 przypadkach wystąpiła niedoczynność przysadki, a moczówka prosta u 2 chorych. W jednym przypadku po operacji wystąpił płynotok pooperacyjny. U jednej chorej w okresie obserwacji stwierdzono ewolucję guza w rak przysadki. Wnioski: Leczenie mikrochirurgiczne gruczolaków przysadki w NS jest metodą skuteczną i bezpieczną. (Endokrynol Pol 2015; 66 (6): 504–513)

Patient satisfaction and preferences of lanreotide Autogel treatment in acromegaly

  Wstęp: Pomimo znanego znaczenia analogów somatostatyny (SSA) w leczeniu akromegalii, dotychczas nie poświęcono wiele uwagi zadowoleniu pacjenta i preferencjom dotyczącym poszczególnych SSA. Materiał i metody: Było to otwarte, prospektywne, obserwacyjne, wieloośrodkowe badanie, oparte na samoocenie przez pacjenta wyników leczenia. Obejmowało dorosłych pacjentów z akromegalią, którzy zmienili inny SSA na lanreotyd Autogel (nowe i stare aplikatory), co najmniej 2 miesiące przed włączeniem do badania. Okres obserwacji wynosił około 12 miesięcy. Podstawowym ocenianym wynikiem była ogólna satysfakcja z leczenia, mierzona za pomocą 5-punktowej skali Likerta. Wyniki uzupełniające były następujące: 1) efektywność leczenia pod względem kontroli objawów; 2) problemy techniczne związane z podawaniem leku, mierzone za pomocą wizualnej skali analogowej (VAS); i 3) łatwość i bezpieczeństwo stosowania lanreotydu Autogel (nowe urządzenie vs. stare urządzenie). Wyniki: Spośród 102 pacjentów, którzy ukończyli badanie, 97 (95,1%) było “w pełni lub raczej zadowolonych“ z terapii lanreotydem Autogel, czterech (3,9%) było ”ani zadowolonych, ani niezadowolonych“, a jeden był ”raczej niezadowolony“. Kontrola objawów była oceniona jako “doskonała“ lub ”dobra“ przez 88–89% pacjentów w całym badaniu. Pacjenci zgłaszali mniej problemów technicznych związanych z podawaniem lanreotydu Autogel (końcowa średnia VAS: 5,3) w porównaniu z poprzednimi SSA (średnia VAS: 37,6). Spośród 31 pacjentów leczonych lanreotydem Autogel korzystających ze starego urządzenia, a następnie z nowego, 64,5% oceniło nowe urządzenie jako lepsze. Wnioski: Terapia lanreotydem Autogel skutkowała większym zadowoleniem pacjentów z ogólnego postępowania w akromegalii, w porównaniu z poprzednimi SSA. Nowe urządzenie do aplikowania lanreotydu Autogel okazało się łatwiejsze i bezpieczniejsze w użyciu niż poprzednie. (Endokrynol Pol 2016; 67 (6): 572–579)    Introduction: Despite the known importance of somatostatin analogues (SSAs) in the treatment of acromegaly, patient satisfaction leading to preferences for specific SSAs have received little attention so far. Material and methods: This open, prospective, observational, multicentre patient-reported outcome study included adult patients with acromegaly, who switched from another SSA to lanreotide Autogel (new and previous devices) at least two months prior to enrolment. The observation period was around 12 months. The primary outcome assessed was overall treatment satisfaction, measured using the five-point Likert scale. The secondary outcomes were: 1) treatment effectiveness, in terms of symptom control; 2) technical problems related to treatment administration, measured by the Visual Analog Scale (VAS); and 3) ease and safety of lanreotide Autogel delivery (new device vs. previous device). Results: Of the 102 patients who completed the study, 97 (95.1%) were “completely or rather satisfied” with lanreotide Autogel therapy, four (3.9%) were “neither satisfied nor dissatisfied”, and one (1%) was “rather dissatisfied”. Symptom control was reported as “excellent” or “good” by 88–89% of patients throughout the study. Patients reported fewer technical problems related to administration of lanreotide Autogel (final mean VAS: 5.3) compared to previous SSAs (mean VAS: 37.6). Of the 31 patients treated with lanreotide Autogel using the previous device followed by the new device, 64.5% reported the new device as improved. Conclusions: Lanreotide Autogel therapy resulted in greater patient satisfaction with overall acromegaly management, when compared to previous SSAs. The new lanreotide Autogel device was found to be easier to use than the previous one. (Endokrynol Pol 2016; 67 (6): 572–579)

The impact of the benfothiamine treatment on the painful diabetic polyneuropathy

WSTĘP. Bólowa postać polineuropatii cukrzycowej znacząco obniża jakość życia chorych, wielokrotnie jest przyczyną inwalidztwa, a jej oporność na leczenie powoduje frustrację pacjentów i zespołu terapeutycznego. Większość prób klinicznych z użyciem różnych preparatów nie spełniła oczekiwań ze względu na mały efekt przeciwbólowy lub działania niepożądane. Celem pracy była ocena skuteczności działania przeciwbólowego preparatu benfotiaminy (lipofilnej postaci witaminy B1 - Benfogamma; Wörwag Pharma) w bólowej polineuropatii cukrzycowej. MATERIAŁ I METODY. W badaniu wzięło udział 41 chorych na cukrzycę typu 2 z bólową polineuropatią obwodową, którzy uzyskali co najmniej 10 punktów w 20-stopniowej skali McGilla. Przez pierwsze 3 tygodnie chorzy otrzymywali benfotiaminę 400 mg na dobę w 4 dawkach podzielonych, a przez następne 9 tygodni - 150 mg na dobę w 3 dawkach podzielonych. Badano natężenie bólu w skali McGilla, czucie wibracji, dotyku oraz ogólny stan chorych podczas wizyty wyjściowej oraz po 3 i 12 tygodniach leczenia. WYNIKI. Po 3 tygodniach leczenia stwierdzono poprawę średniego progu czucia wibracji na prawej i lewej stopie odpowiednio z 3,47 do 3,74 (p = 0,0637) i z 3,60 do 4,03 (p = 0,0017). Stopień nasilenia dolegliwości bólowych zmniejszył się z 14,32 do 11,88 w skali McGilla (p < 0,0001). Po 12 tygodniach nastąpiła dalsza poprawa progu czucia wibracji w obu stopach: w prawej - 4,19 (p < 0,0001) i w lewej - 4,38 (p < 0,0001) oraz zmniejszenie bólu do 8,80 punktu w skali McGilla (p < 0,0001). Stwierdzono również znaczną poprawę stanu ogólnego u 11 chorych, dużą poprawę u 12 osób, małą poprawę u 2 chorych, zaś u 6 pacjentów nie zaobserwowano zmian stanu ogólnego. Nie zanotowano przypadków pogorszenia stanu ogólnego. Po 12 tygodniach zaobserwowano istotną poprawę czucia dotyku w porównaniu ze stanem wyjściowym. WNIOSKI. Zastosowanie benfotiaminy istotnie zmniejsza dolegliwości bólowe związanych z cukrzycową polineuropatią obwodową.INTRODUCTION. The painful diabetic polyneuropathy significantly decreases the quality of life, causes disability and is resistant to the treatment. All this brings the frustration to the suffering patients and the therapeutic team. Most of the clinical trials that tested number of drugs were disappointing because of the insufficient analgesic result or side effects. The aim of the study was to assess the efficacy of the treatment with lipophil form of vitamin B1 Benfothiamine (Benfogamma, Wörwag Pharma) in the painful diabetic polyneuropathy. MATERIAL AND METHODS. We included 41 patients with type 2 diabetes and painful diabetic polyneuropathy into this study. All the patients scored at least 10 in the 20 point McGill scale. They were administered Benfothiamine 400 mg daily divided into 4 doses for 3 weeks. During the next 9 weeks they were given 150 mg daily in 3 doses. The severity of the pain, the sensation of vibration and touch, and the general well-being of the patients were assessed at the initial visit, after 3 and 12 weeks of treatment. RESULTS. After 3 weeks of treatment the average threshold for the vibration sensation in the examined group on the right and the left foot improved from 3.47 to 3.74 (P = 0.0637) and from 3.60 to 4.03 (P = 0.0017), respectively. The severity of the pain decreased from 14.32 to 11.88 on the McGill scale (P < 0.0001). After 12 weeks, the further improvement was recorded in respect to the threshold of vibration sensation in the right and the left foot reaching 4.19 (P < 0.0001) and 4.38 (P < 0.0001), respectively. The severity of pain decreased to 8.80 points on the McGill scale (P < 0.0001). The general well-being of the patients improved substantially in 11 subjects, improved moderately in 12, slightly improved in 2, and remained unchanged in 6 diabetic patients. There was no a case of worsening in general well-being condition reported. After 12 weeks the significant improvement in the touch sensation was also observed as compared to the initial visit. CONCLUSIONS. Benfothiamine has significantly improved the clinical course of the painful diabetic polyneuropathy

Wczesne, pooperacyjne stężenie kortyzolu w surowicy w ocenie skuteczności przezklinowej operacji choroby Cushinga &#8212; badanie prospektywne

Introduction: Transsphenoidal surgery (TSS) is the treatment of choice for Cushing`s disease (CD). A proper assessment of the efficacy of surgical treatment is crucial in terms of patient prognosis. The aim of this study was to evaluate the usefulness of serum cortisol measurements performed on the first post-operative day as a predictor of TSS outcome. Material and methods: This prospective study involved 36 patients with CD who were operated on using the same surgical protocol and followed up for at least 18 months (median: 30 months). We investigated the relationship between serum cortisol measurements performed on the first post-operative day and the hormonal assessment of the pituitary-adrenal axis performed after 18 months of follow-up. The adopted criteria for remission were: serum cortisol within the referral range, normal circadian rhythm, and the ability of serum cortisol to suppress to values &#8804; 1.8 &#956;g/dL after 1 mg of dexamethasone. Results: The median serum cortisol on the first post-operative day was 1.98 &#956;g/dL. 23 patients (63.9%) were regarded as cured. In all these cured cases, the post-op cortisol was &#8804; 2.5. On the other hand, in the cases of the 13 patients (36.1%) for whom the remission of CD was not confirmed, the post-op cortisol was &#8805; 2.5. Conclusion: Our prospective study demonstrated that early post-operative serum cortisol measurements can serve as a simple and useful test that predicts the remission of CD. Furthermore, a post-operative cortisol &#8804; 2.5 can be considered as a forecast of CD remission.Wstęp: Leczeniem z wyboru w chorobie Cushinga jest selektywna przezklinowa adenomectomia. Ocena skuteczności operacji ma kluczowe znaczenie z punktu widzenia rokowania chorych. Celem pracy była prospektywna ocena przydatności oznaczeń kortyzolu w surowicy wykonanych w 1 dobie po operacji przezklinowej gruczolaka kortykotropowego dla oceny skuteczności leczenia operacyjnego. Materiał i metody: Badanie prospektywne obejmujące 36 pacjentów z chorobą Cushinga operowanych według identycznego protokołu operacyjnego i obserwowanych przez co najmniej 18 miesięcy (mediana: 30 mies.). Oceniano związek pomiędzy stężeniem kortyzolu w surowicy o godzinie 6.00 w 1 dobie po operacji przezklinowej a oceną hormonalną osi przysadkowo-nadnerczowej wykonaną w 18 miesiącu obserwacji pooperacyjnej. Jako kryteria remisji przyjęto: normalizację stężenia kortyzolu w surowicy, prawidłowy rytm dobowy oraz obniżenie stężenia kortyzolu do wartości poniżej 1,8 &#956;g/dl w teście z 1 mg deksametazonu. Wyniki: Mediana stężenia kortyzolu w 1 dobie po operacji przysadki wyniosła 1,98 &#956;g/dl. 23 pacjentów (63,9%) zostało uznanych za wyleczonych z choroby Cushinga. We wszystkich tych przypadkach stężenie kortyzolu w surowicy w 1 dobie po operacji było mniejsze lub równe 2,5 &#956;g/dl. Jednocześnie u żadnego z 13 pacjentów (36,1%) ze stężeniem kortyzolu w 1 dobie po operacji powyżej 2,5 &#956;g/dl nie potwierdzono remisji choroby Cushinga. Wnioski: W badaniu prospektywnym wykazano, iż wczesne, pooperacyjne oznaczanie stężenia kortyzolu w surowicy jest prostym i użytecznym badaniem zapowiadającym remisję choroby Cushinga. Wykazanie stężenia kortyzolu w surowicy mniejszego lub równego 2,5 &#956;g/dL w 1 dobie po operacji przezklinowej może być traktowane jako czynnik prognozujący remisję choroby

The role of combined low-dose dexamethasone suppression test and desmopressin stimulation test in the diagnosis of persistent Cushing&#8217;s disease. Case report

Choroba Cushinga wiąże się z istotnym zwiększeniem śmiertelności wskutek powikłań przewlekłej hiperkortyzolemii. Wiadomo, że 50% nieleczonych chorych umiera w ciągu 5 lat. Leczeniem z wyboru jest przezklinowa, selektywna adenomektomia. Częstość nawrotów - nawet po skutecznym leczeniu operacyjnym - jest jednak duża i wynosi od 20-25% w okresie 5-letniej obserwacji. Autorzy przedstawiają przypadek 60-letniej kobiety po 2-krotnej operacji przysadki, z postępującymi powikłaniami w zakresie układu sercowo-naczyniowego, u której stwierdzono przetrwałą chorobę Cushinga. Rozpoznanie ustalono pomimo prawidłowych wartości oznaczeń ACTH i kortyzolu w surowicy oraz 17-OHKS w moczu dobowym, wykonanych w warunkach podstawowych oraz braku ewidentnych cech gruczolaka przysadki w obrazowaniu za pomocą rezonansu magnetycznego. Chorobę Cushinga rozpoznano na podstawie łącznego testu hamowania 1 mg deksametazonu i testu stymulacyjnego z zastosowaniem desmopresyny. Opisywany przypadek wskazuje na istotną rolę testów dynamicznych - w tym testu z desmopresyną po 1 mg deksametazonu - w trudnych diagnostycznie przypadkach choroby Cushinga. (Endokrynol Pol 2010; 61 (3): 312-317)Cushing&#8217;s disease is related to a significant increase in mortality due to chronic hypercortisolaemia complications. It is known that 50% of non-treated subjects die within 5 years. Transsphenoidal selective adenomectomy is the treatment of choice. The incidence of relapses, even following a successful surgical procedure, is high and reaches 20&#8211;25% during the 5-year follow-up period. The authors discuss the case of a patient, currently aged 60, after repeat pituitary surgery, with progressive cardiovascular complications, in whom persistent Cushing&#8217;s disease was diagnosed. The diagnosis was determined despite normal plasma ACTH, serum cortisol levels, and 17-OHCS concentrations in daily urine. There was also a lack of obvious pituitary adenoma features in the magnetic resonance imaging (MRI). Persistent Cushing&#8217;s disease was diagnosed based on the combined dexamethasone desmopressin test. The presented case points to the role of provocative testing, including the desmopressin test following 1 mg of dexamethasone, for diagnostically difficult cases of Cushing&#8217;s disease. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (3): 312-317